Kafamın içinde bi varlık var. Susmuyor ve susmuyor ve susmuyor her an, her saniye,hep ve hiç. Bazen ben, bazen o olan ben, benliğimi kontrol ediyor. Gerçekten iyi bir insan mıyım? Yoksa herkese öyle mi gözüküyorum? Bilmiyor ve neyle savaşıyorum anlamıyorum. Öfke, kin, ego, kızgınlık, kırgınlık, duygusal çöküntü, kötüye yönelme eğilimi, yaşamsal nefret, yeis, depresyon... ama aynı zamanda aşk, muhabbet, sevgi, acıma, üzüntü, gönül kırmama, mutluluk, umut, bilinmezliğin heyecanı... gibi çelişkili duygu ve düşüncelerde had safhada. Kendimi durdurmak, öldürmek, yok etmek, yalnız kalmak, içimdeki bu hapishaneden kurtulmak istiyorum ama hep aksini yapıyorum. Bazen bilerek insanlarla veya kendimle çelişiyorum ve bana acımalarına izin veriyor kırmalarını, işkence çektirmelerini seyrediyorum. Kendi idamıma karar veriyor daha sonra celladıma aşık oluyorum. Aklımda bi evren var tanrısı ve şeytanı, fakiri ve alimi, kralı ve çöpçüsü olduğum. Ama işin garip yanı bu yazdıklarım hiçbiri asıl öylemek istediğim şeyler değil. Hala kaçıyor karanlığıma, karanlığın içindeki karanlığıma... Bu duygu yoksunluğu empati duyduğum acizliğimi sıfırlıyor ve cihan değer bir ruh haline itiyor...
Kafamın içinde bi varlık var. Susmuyor ve susmuyor ve susmuyor her an, her saniye,hep ve hiç. Bazen ben, bazen o olan ben, benliğimi kontrol ediyor. Gerçekten iyi bir insan mıyım? Yoksa herkese öyle mi gözüküyorum? Bilmiyor ve neyle savaşıyorum anlamıyorum. Öfke, kin, ego, kızgınlık, kırgınlık, duygusal çöküntü, kötüye yönelme eğilimi, yaşamsal nefret, yeis, depresyon... ama aynı zamanda aşk, muhabbet, sevgi, acıma, üzüntü, gönül kırmama, mutluluk, umut, bilinmezliğin heyecanı... gibi çelişkili duygu ve düşüncelerde had safhada. Kendimi durdurmak, öldürmek, yok etmek, yalnız kalmak, içimdeki bu hapishaneden kurtulmak istiyorum ama hep aksini yapıyorum. Bazen bilerek insanlarla veya kendimle çelişiyorum ve bana acımalarına izin veriyor kırmalarını, işkence çektirmelerini seyrediyorum. Kendi idamıma karar veriyor daha sonra celladıma aşık oluyorum. Aklımda bi evren var tanrısı ve şeytanı, fakiri ve alimi, kralı ve çöpçüsü olduğum. Ama işin garip yanı bu yazdıklarım hiçbiri asıl öylemek istediğim şeyler değil. Hala kaçıyor karanlığıma, karanlığın içindeki karanlığıma... Bu duygu yoksunluğu empati duyduğum acizliğimi sıfırlıyor ve cihan değer bir ruh haline itiyor...
Yorumlar
Yorum Gönder