Kalbinde sevginin olamadığı bir yaşam gördüm, kıskandım doğrusu. Yaşamın anlamını düşünüyorum da, bir et parçasının kan pompalayıp veya bir sinir sisteminin elektriksel alış veriş yapmasıyla mı ölçülüyor? Bilmiyorum, ölü olan ben miyim...
Bazen gökyüzüne bakarım da hep şöyle derim "Allah'ım ne güzel yaratmışsın da yeryüzündeki bu zulme karşı bu kadar güzel ve baş kaldırmış gibi umut,sevgi ve veya karanlık gecelerde bile hala bu kadar korkusuz...
Evet fark ettim de ben yaşamayı bıraksam da dünya hala dönüyor, darılmadım...
Ama kalbimi kırık hissediyorum,gözlerim ufuklara dalıyor ve nedenini bilemiyorum. Unutkan biriyim, içim hep bir gece, karanlık. Yüzlerce ışık yıldızlar gibi delip geçiyor, sırf biri gökyüzüne bakıp içi huzur dolsun... Ne saçma kalp kırıksa dünyaya yüzün gülümsemesi?

Yorumlar
Yorum Gönder