-Artık o kadar alıştım ki mutsuzluğa, neredeyse dua edeceğim mutlu olmak gibi bir duyguya sahip olmamak için. İçimde bir sonraki günü göremeyecekmiş gibi bir his var hala, yılların verdiği hüzün olsa gerek. Ve sonra bulutlar karanlığa hapsederken dünyayı, ağaçlar sessizliğe gömülüyor, kuşlar bizi terk ediyor şimdilerde ise içim bi karanlık, sessizlik...
Hissettim ki, yaşamak için ihtiyacım olan şeyi kaybetmiştim.
Taki biri "Dünyada ne için sonsuza kadar kalırdın?" diyene kadar.
Sorunun cevabını yıllardır düşünüyor ve sürekli değişiyor olsam da artık cevabına eminim.
"Ölümün düşüncesi"...

Yorumlar
Yorum Gönder